Za Połóbske Słowjany njeje kult stareho njebjeskeho boha bjezposrědnje dokładźeny, wotwodźić jón pak móžeš z jeho synoweho mjena Swarožic. To je patronymikum wot Swaroha, kotrehož potajkim směmy předpokłasć. Korjeń wěsće leži indoeuropskim svar, kiž so hižo w Rigwedźe z woznamom „swětło“ abo „jasne njebjo“ jewi. Bohow Indru, Agnija a Somu tam jako „namakarjow swětła“ (svar) wobspěwuja. Staroindiske svarga rěka njebjo, iranske hvar woznamjeni słónco.

Swaroha móžemy wobhladać jako zwosobnjene swětło njebja a bójski prawoheń; wón bu tež z grjekskim kowarjom bohow Hephaistom, kiž bě jemu runja knjez nad wohenjom, identifikowany. Swaroh bě pječa zawjedł kaznju monogamije, wo kotrejež dodźerženje so jeho syn staraše; hrěšnikej hrožeše spalenje wohniwej pjecy. Z poćaha k zakonjedawstwu je widźeć, zo so towaršnostny porjad wopřiješe jako hladałko swětnišćoweho porjada.

Powěsće wo Swaroze mamy jeno z bycantinskeje chróniki Jana Malale z Antiochije (6. stotk), kotraž bu prawdźepodobnje dźesatym lětstotku w bołharskim Preslavju hišće do prasłowjanskeje rěče přełožena, wottam přińdźe na Kijewsku Rus a zapřija so do Ipatjewskich annalow zaheho 12. stolěća.