Po Herbordźe a Ebbje, biografomaj Oty Bambergskeho, česćachu Jarowita hač do dwanateho lětstotka we Wolgasće, na krótki wječor wot baltiskeje kupy Usedom, a Havelbergu (tam po němsku jako „Gerowita“) w kraju Habolanow (dźensa Braniborska). Jeho mjeno póčnje so ze słowjanskim jarъ ‚sylny‘. W Jarowitowej swjatnicy, piše Herbord, přewodźacy biskopa na jeho missionskej jězbje, wisaše hoberski, ze złotym blachom poćehnjeny a zboha dokładnje wudźěłany škit, kotrehož njesmědźachu so wšědnje dótknyć, ale w padźe wójny bychu jón před wójskom njesli. Ebbo tohodla přiruna Jarowita romskemu Martej.

Jeho druhi přimjet bě kopjo: Jedyn z wobeju do zakłada Wolgašćan Pětroweje cyrkwje sadźeneju tak mjenowaneju Jarowitoweju kamjenjow předstaji bójstwo z hlebiju ruce; tarč w druhej je hišće tróšku póznajomna.

Jako Ota lěće 1128 do Havelberga přijěcha, swjećachu runje wulki nalětni swjedźeń k božej česći, při kotrymž bě cyłe město z chorhojemi (abo wójnskimi stanicami?) wupyšene.

Jarowit bě po wšěm zdaću wójnski a nalětni bóh, bóh so krasnjaceho, wěčnje so wobnowjaceho žiwjenja, dźělo tutón zwisk z Martom, kiž jemu runja zwjazaše wójnski aspekt z nalětnim počasom a płódnostnej strónku. Nalětniku a winowcu wotměwachu k jeho sławje processiony – Martowe měšnistwo ćahaše spěwajo a rejujo starožitnym wójnskim woblečenju přez Rom. Potajkim tež kultaj so wzajomnje podobaštaj.